Just Tatsson...

  ადრე მკითხა ერთმა ადამიანმა, რა გაქვს შენიო?... რა არის ნამდვილად შენი... არა მატერიალური... უბრალოდ შენი... რამოდენიმეჯერ მეფიქრა მაგ ამბავზე:    - გზა... გზა რომელიც უნდა გაიარო... მხოლოდ შენ... და რომელიც მხოლოდ შენია... მიხარია და მიყვარს ჩემი გზა...

ქალი და კაცი ერთმანეთს პატარა , ვერანდიან კაფეში შეხვდნენ, გაზაფხულის თბილი დღე იყო, მზე ათბობდა, ვერანდიდან ქალაქის ხედი იშლებოდა... გემრიელი ყავა ჰქონდათ და ორივემ შეუკვეთა... რამოდენიმე წუთი ჩუმად ისხდნენ, ერთმანეთს მდუმარედ ათვალიერებდნენ... „საერთოდ არ შეცვლილა, სულ ოდნავ, თითქმის შეუმჩნევლად მოუმატია წონაში, იგივე გამოხედვა, იგივე მიხვრა-მოხვრა, მანერები, ღიმილი...“ - გაიფიქრა კაცმა „გაჭაღარავდა და ნაოჭები აქვს ” - ფიქრობდა ქალი... დუმილი გრძელდებოდა, ორივე თავის ფიქრებში წასულიყო - ძირითადად იხსენებდნენ: ერთმანეთს, ერთად ყოფნას, ემოციებს რომლებიც აკავშირებდათ... დუმილი კაცმა დაარღვია: - როგორ ხარ?... - კარგად... - ათი წელი გავიდა... - კი, ცოტა მეტიც... - შენ ისევ ისეთი ხარ, არ იცვლები... - მადლობა, შენ კი ხარ ცოტათი შეცვლილი... - რას ვიზამთ, დროს ვერაფერს უზამ... აბა მიამბე, რა ხდება საინტერესო შენსკენ, როგორ ცხოვრობ, რას აკეთებ?... - რა ვიცი აბა ვცხოვრობ, ოჯახი მყავს, მშვიდად ვარ, ვუვლი ბავშვებს და ვაკეთებ ჩემს საქმეს... შენ?... - მე ისევ ისე ვარ, როგორც დამტოვე......

  გაზაფხულია, დაღამდა... ფანჯარა ღიაა, გარე განათება აინთო და ეზო გაყვითლდა... ხმაურიანი ბავშვები სახლებში ავიდნენ, ახლა ალბათ უკვე სძინავთ... ბირჟაც დაიშალა, წავიდნენ სახლებში ქვეყნის და ქვეყნიერების ბედზე დამაშვრალი გოგო-ბიჭები, მხოლოდ ერთი წყვილია შეყუჟული ხის ქვეშ პატარა ბაღის სკამზე, ეზოს ყველაზე ბნელ კუთხეში და ჩუმად ტკბებიან ერთად ყოფნით, არ უნდათ მეზობლებმა შეამჩნიონ და გაიგონ მათი საიდუმლო... ცა აღარ ჩანს, ელექრო განათება ჭამს ღამით ქალაქში ცას... ფანჯარას ვშორდები, ვჯდები სავარძელში, ვუკიდებ სიგარეტს და თვალს ვაყოლებ კვამლს, კვამლი ზანტად მიიწევს ფანჯრეისკენ, იკლაკნება და სიბნელეში უჩინარდება... კვამლს ჩემი ფიქრი მიყვება... ჯერ ეზოს გადაუვლის, მერე მთავარ ქუჩაზე გაისეირნებს, ადის მთა-წმინდაზე, ქალაქს გადმოხედავს... ლამაზია ქალაქი ღამით ზევიდან, ჭუჭყი არ ჩანს, მხილოდ სინათლე და სინათლეები, ფერადი, ყვითელი, თეთრი, მომწვანო... მაცდური რამეა ფიქრი... შეყოლიება იცის...   დიდხანს მაბოდიალა ღამის ქალაქში... ძველი უბნების ვიწრო ქუჩებზე, მთვარი გამზირების ფე...

  მთელი დღეა აფრიკის დასახლების ამბები მესმის, ვუყურებ, ვკითხულობ და ვუსმენ... ძალიან ბევრი ადამიანის კედელზე შემხვდა ეს ფოტო... არ დავიწყებ ახლა იმ დისკუსიაში შესვლას, როგორ მოიქცა მერია, გამოასახლა თუ არ გამოასახლა, დაუმთავრებელი იყო შენობები თუ დამთავრებული და შესახლებული, კანონიერი თუ უკანონო, ამაზე მერე ვისაუბროთ, სხვა დროს... ახლა მინდა ყველას მოგმართოთ, ვინც ეს ძალიან საყვარელი, ჩემი უმცროსი შვილისხელა ძალიან მაგარ თვალებიანი შეშინებული ბიჭუნა სახის დაუფარავად კედელ-კედელ „ათრიეთ“... თქვენ ყველანი ხართ მისი მკვლელობის თანამონაწილეები... გაუცნობიერებლად, სხვადასხვა მოტივით...   ზოგს მართლა შეგეცოდათ (მაშინ ჯერ კიდევ არ იცოდით, რომ ამ ოჯახს სახლი აქვს და არც არავის დაუნგრევია, ის და მამამისი მეზობელბის საგულშემატკივროდ, ამბის გასარკვევად რა ხდებოდა მათ გარშემო ან თუნდაც სეირის საყურებლად იყვნენ იქ იმ დროს), ზოგმა ყველაფერი ძალიან კარგად იცოდით და „ქოცების“ არაადამიანური სახის საჩვენებლად გამოიყენეთ, ზოგმაც კი უბრალოდ ჩათვალეთ, რომ რაღაც უნდა გეთქვათ და „სამოქა...

-           გამარჯობა... -           გამარჯობა... -           როგორ ხარ?... -           კარგად... როგორც ყოველთვის ვზივარ და გიყურებ... -           მერე რას ხედავ?... -           დაბნეული ხარ... -           კი, დაბნეული ვარ, არ ვიცი რა ვაკეთო, უფრო სწორად როგორ, ყველა საყრდენი და ფასეულობა გამომეცალა, რასაც და რისთვისაც ვაკეთებდი არავის სჭირდება... -           ბედნიერი ყოფილხარ... -           ?!... -           ესეიგი მიხვედი იქამდე რომ არავისთვის არაფერი არ უდნა აკეთო, გათავისუფლდი გარემოსგან და აწი შეგიძლია იცხოვრო... -     ...

უძილო ღამე - ფიქრი... ფიქრები... რაზე?... ყველაფერზე - შენზე, ჩემზე, ჩვენზე... დედაზე, მამაზე, შვილზე... მეგობარზე, ახლობელზე, ქალაქზე, ქვეყანაზე... დედამიწაზე, სამყაროზე, ღმერთზე... მერე?!... მერე სიხარულის და სიყვარულის შეგრძნება... ვის მიმართ?... შენს მიმართ -   ახლა რომ ამას კითხულობ, შვილის, მშობლის, ადამიანის, ოცნების და სიცოცხლის მიმართ... საიდან მოდის?... გულიდან, ღმერთისგან... სად მიდის?!... - შენთან, ჩემთან, იმასთან...   როგორ?!... ფიქრის, გონის და სულის გზავნილით, შენს ფიქრში დაბადებული ტალღებით და ენერგიით...   მიაქვს და მოაქვს სიყვარული, მიაქვს და მოაქვს ენერგია რომელიც ატრიალებს დედამიწას და გაძლევს ძალას...  ძალას გიყვარდეს, გინდოდეს, აკეთო, იმოქმედო... იცხოვრო და რა?!... არც არაფერი, ახლა დილის 5 საათია, არ მძინავს, ვფიქრობ და მომინდა შენთვისაც გამეზიარებინა... თუ ბოლომდე წაიკითხე და გაგეღიმა, ჩემთვის ესეც საკმარისია... უკვე კმაყოფილი ვარ,  3 წუთით მაინც ხომ მოგწყვიტე რუტინას და ოდნავ განსხვავებული განწყობა შეგიქმენი... ...