Just Tatsson...

საქართველოში მასწავლებლის საშუალო ხელფასი 400 ლარია, მასწავლებლის რომლის სამუშაოც ერთერთი (თუ არა ყველაზე) საპასუხისმგებლოა და დასაფასებელი, რაც ნამდვილად ძალიან ცოტაა და ნორმალურ ქვეყანაში სხვანაირად უნდა ხდებოდეს, თუმცა ამაზე სხვა დროს.. ერთ დღეს მეგობრისგან გავიგე და მერე სხვებმაც დამიდასტურეს, რომ ქალაქის დასუფთავების თანამშრომლების (აი იმათი მანქანებზე რომ შემოსკუპებულან) ანაზრაურება 700 ლარიდან იწყება და არ ვიცი რა კრიტერიუმით მარა 1 000 ლარამდეც ადის, თავიდან ძალიან გამიკვირდა, მერე დავაკვირდი სიტუაციას და ახლა პირიქით ვფიქრობ რომ უფრო მეტიც უნდა იყოს, რატომ ?... -          სკვერში წყვილი ზის, აშკარად ეტყობათ გულგრილები არ არიან ერთმანეთის მიმართ, საკმაოდ სიმპათიურად გამოიყურებიან, იღიმიან და ერთმანეთს ესაუბრბიან, ამ დროს მათ წინ ნაყინის გამყიდველმა ჩამოიარა, ბიჭმა ნაყინი იყიდა, ერთი გოგონას გაუწოდ, მეორე კი თავად დაიტოვა, გახსნეს ნაყინები და პოლიეთილენის პარკები იქვე დაყარეს... -          ქუჩაში ორი გოგონა მოდის, საკმაოდ მაღალ ფეხებზე და მაღალ ქუსლებზე, თავლი ა

„წინა ვიცით რაც იყო და როგორც იყო და ამათი იმედი გვქონდა ხალხს, მარა ამათმაც რა გამიკეთეს, ჩემი ფეხები... ისევე ისე ვწვალობ და ვჯახირობ როგორც მანამდე, არავინ არაა ხალხისთვინ, ყველა თავის ჯიბეზე ფიქრობს...“   ვიჯექი ჩემთვის მუსიკას ვუსმენდი და საქმეზე ვფიქრობდი, მაგრამ ტაქსისტის ამ ფრაზამ გამომაფხიზლა, მერე გამახსენდა რომ მსგავსი ფრაზები ხშირად მსმენია და სხვა რამეზე დავფიქრდი: - ნეტა მთავრობა უნდა გვიკეთებდეს რაღაცეებს? თუ მთავრობა იმით უნდა იყოს დაკავებული რითიც არის, ანუ ქმნიდეს კანონებს, ქმნიდეს გარემოს და შენ უნდა აკეთებდე, აკეთებდე საქმეს, აკეთებდე გულით და ხარისხიანად, არ გინდოდეს სხვისი ნაჩუქარი ლუკმა, უვლიდე შენს საცხოვრებელ ადგილს, იცოდე შენი ადგილი  ცხოვრებაში და უბრალოდ არ გეზარებოდეს?!... ალბათ მეორე, ყოველ შემთხვევაში მე მასე ვთვლი და სუბიექტური ვარ. როცა გაქვს ორი ხელი, ორი ფეხი, არ გაწუხებს ჯანმრთელობა და შეგიძლია შექმნა რაღაცა, რატომ უნდა ელოდებოდე მტავრობის, პეტრეს, პავლეს, ბიძინას, მიშას თუ სხვის გაკეთებულს? ადექი და გააკეთე დალოცვილო... რა გააკეთო

ისევ ცოტა ალკოჰოლი, ისევ ღამე, ისევ ფიქრი, ისევ განსჯა, ისევ სინანული, ისევ სიხარული,  ისევ ოცნება, ისევ შენ... რა ხდება?!... რატომ აღარ მძინავს? რატომ ვფიქრობ ამდენს? ვფიქრობ ადამიანზე, ადამიანობაზე, გრძნობებზე, ემოციებზე და განცდებზე და ყოველ განვლილ დღეზე?... არ ვიცი, მართლა არ ვიცი, უბრალოდ მეფიქრება... ალბათ ყველა ადმიანის ცხოვრებაში დგება ეს ეტაპი, ფიქრით რა თქმა უნდა ყოველთვის ვფიქრობთ (სხვანაირად ცხოველები ვიქნებოდით) მაგრამ ეს სხვანაირი ფიქრია, ბევრად უფრო შინაარსიანი და „მასწავლებელი“, ვიდრე ფიქრი ბიზნესზე, წარმატებაზე, გეგმაზე და ხვალინდელ „კეთილდღეობაზე“, ეს არის ფიქრი ადამიანზე, სულზე და გულზე, გულზე რომელიც ალბათ მთავარია (ვიღაც იტყვის ტვინიაო და მართალი იქნება, ვიღაც სულიო და ისიც მართალი იქნება) ჩემთვის მასეა, ჩემთვის გული ყველაფერს ნიშნავს და წყვეტს, ალბათ ეტაპი მაქვს მასეთი მარა ახლა მასეა და ვერაფერს ვიზამ, ახლა მიხარია და ვგრძნობ, ახლა მტკივა და ვგრძნობ, ახლა პოზიტივი მჭირს და ვცდილობ ჩემს ირგვლივ არსებული პოზიტიურად დავინახო... კი, ნეგატივიც იყო

- შენ კიდევ აქ ხარ? ... - კი, შენც რა თქმა უნდა მოხვედი.. - აბა სად წავიდოდი, მე ხომ სულ შენთან ვარ... - კარგია შენ რომ სულ ჩემთან ხარ, შენთან ყოველთვის შემიძლია ვიყო გულწრფელი... - და სხვებთან არა?.. - სხვებთანაც, მაგრამ ხანდახან ეს გულწრფელობა არ ესმით ხოლმე ადამიანებს, ან სუსტი ვგონივარ, ან მერე წამომაძახებენ ხოლმე და გული მტკივა... - და მერე რას აკეთებ მასე რომ არ მოხდეს?... - ვცადე რამოდენიმეჯერ აღარ ვყოფილიყავი გულწრფელი, მაგრამ მერე იმან შემაწუხა, რატომ არ ვარ მეთქი... - საინტერესოა, და რომელი შეგრძნება უფრო მტკივნეულია?... - რთულია როდესაც გულს გტკენენ, ხანდახან შეიძლება იფიქრო რომ დაუმსახურებლადაც, მაგრამ უფრო რთულია როდესაც რაღაცას ბოლომდე არ ამბობ, არ ხარ გახსნილი და თამაშობ, არ მიყვარს თამაში... ალბათ სჯობს იყო გულწრფელი და გეტკინოს, ვიდრე ბოლომდე არ ანახო ადამიანებს ის ვინც ხარ, ალბათ დაიმსახურე, შეცდომა დაუშვი და აქვთ სათქმელი... ვერავის მოსთხოვ გაგიგოს ბოლომდე, მიხვდეს და შემოვიდეს შენს მდგომარეობაში, რატომ უნდა მოიქცნენ მასე?